Motyl- Lisa Genova

   Dlaczego odkryłam "Motyla" tak późno? Ominął mnie fenomen Lisy Genovy, potem ucichło, "Motyl" trafił gdzieś na dalsze półki księgarni. Kupiłam, czekał na przeczytanie. Za długo. I bardzo żałuję, że tak szybko się skończył. Genialna książka. Martwi mnie jednak, że nie potrafię powiedzieć dlaczego...
  Alice ma 50 lat. Jest naukowcem, tak jak jej mąż. Mają trójkę dorosłych dzieci. Alice prowadzi kilka grup studentów, pisze do naukowych magazynów, udziela się zawodowo. Nagle...zaczyna zapominać. Nic poważnego, jakieś mało istotne sprawy. Do lekarza idzie dopiero, kiedy gubi się na własnym osiedlu. Diagnoza jest wstrząsająca. Alzheimer we wczesnym stadium. Co dalej? Jak szybko będzie postępowała choroba? Kiedy będzie musiała porzucić pracę? Kiedy nie pozna swoich własnych dzieci? I czy one również genetycznie narażone są na demencję?
  Naprawdę nie potrafię powiedzieć, co takiego jest w tej książce, ale jest po prostu...genialna. Czytałam dwa dni, w każdej wolnej chwili. Akcja nie jest wartka, wręcz przeciwnie, akcja staje się coraz...wolniejsza, jest w niej coraz więcej luk, dokładnie tak, jak w pamięci Alice. Książka napisana jest bowiem właśnie z jej punktu widzenia. Może to właśnie daje jej "to coś"? Może chodzi o cholernie trudną, zupełnie beznadziejną sytuację? O to, jak trudno czytelnikowi patrzeć na kolejne potknięcia Alice? To trudne, wzruszające i przerażające zarazem.
  Wydaje mi się, że to raczej mnie nie dotyczy. W mojej rodzinie nigdy chyba nie pojawił się Alzheimer. Nie zmienia to jednak faktu, że nie potrafiłam oderwać się od tej książki. "Motyl" jest przejmujący, trudny i piękny jednocześnie, choć w demencji w tak młodym wieku nie ma nic pięknego.

  Naprawdę nie potrafię nazwać geniuszu tej książki. Może to jednak lepiej. Ta książka jest niesamowita. Nigdy wcześniej nie czytałam nic podobnego. Musicie ją przeczytać. Po prostu. A potem proponuję obejrzeć film. Najpierw książka, potem film. Koniecznie w tej kolejności!