poniedziałek, 17 sierpnia 2015

Upalne lato Gabrieli- Katarzyna Zyskowska-Ignaciak

   Uciekły mi aż dwa tygodnie sierpnia, przez co dawno mnie tu nie było. Wracam z wakacyjną lekturą, której nadal mam dość sporo w zanadrzu :)
  "Upalne lato Gabrieli" jest trzecią częścią sagi o Polkach żyjących na prawie trzech stuleci. Gabriela jest najmłodszą z nich, najbardziej współczesną.
  Gabriela jest dojrzałą kobietą, matką dorosłego już Janka, pisarką. Wydaje się być pewną siebie, poukładaną i mocną osobowością. Właśnie wydała nową, skandaliczną powieść. Główny bohater do złudzenia przypomina bowiem jej ojca.
  Spokojne, choć w gruncie rzeczy raczej smutne życie zakłóca informacja o jej matce- Kalinie. Gabriela nie widziała matki odkąd zdała maturę. Teraz Kalina umiera.
  W tej książce nikt tak naprawdę nie jest bez winy, co dowodzi, że, podobnie jak w życiu, nic tu nie jest czarne lub białe. Nic też nie jest w stu procentach dopowiedziane. Autorka, (co w dzisiejszej literaturze jest zjawiskiem niestety coraz rzadszym) nie podaje czytelnikowi wszystkiego na tacy. Na szczęście! Książka skłania do myślenia, wywołuje emocje. Nie koniecznie pozytywne. Gabriela w pewnym momencie zaczęła mnie naprawdę denerwować. Co wcale nie oznacza, że nie podobała mi się książka. Wręcz przeciwnie. Wciągnęła i...zakończyła się dokładnie tak, jak powinna. Tak, że została ze mną trochę dłużej.
  Na ostatnie dni upalnego lata. Albo pierwsze chłodne letnie wieczory-idealna!

wtorek, 11 sierpnia 2015

Zmyślona- Katarzyna Michalak

 
 Katarzyny Michalak nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Ma z pewnością tyle fanek, co... osób, które z uporem maniaka sięgają po jej kolejne książki tylko po to, by potem móc je z góry na dół skrytykować. Nie rozumiem i z pewnością nie popieram. Jeżeli książka mnie nie interesuje, po prostu po nią nie sięgam. Stąd też, co pewnie zauważyli moi stali czytelnicy, rzadko pojawiają się tu naprawdę negatywne recenzje. Ale nie o tym!
  W ostatniej części tej trylogii autorka przedstawia nam Patryka- brata Hanki. Pamiętacie Hankę? Przyjaciółkę Patrycji, która ciągle czuła się przez nią spychana na drugi plan, a ostatecznie związała się z Gabrielem? Ta sama Hanka przysyła Patrykowi Adasia i Lusię, swoje dzieci. Razem ze śliczną młodą opiekunką, Dominiką. Świat leśniczego przewraca się do góry nogami. W Żółtej Chatce też nie dzieje się najlepiej. W tym miejscu muszę jednak przerwać, by nie zdradzić zbyt wiele. Trzeba Wam jednak wiedzieć, że to co się stało, było...straszne. Naprawdę straszne.
  "Zmyślona" jest z pewnością najbardziej dramatyczną ze wszystkich trzech części. Podobnie jak jej poprzedniczki jest w jakiś sposób lekka, trudno tu jednak przewidzieć bieg fabuły. Zaskakuje przy tym mnogością bohaterów, również takich, którzy wcześniej się nie pojawiali. Z pewnością można przy niej tyle samo razy uśmiechnąć się, co wzruszyć. Dialogi dzieci naprawdę śmieszą, natomiast to, co przydarzyło się Patrycji...
   Ci, którzy polubili poprzednie części, z pewnością zachwycą się i tą. Ze wszystkich trzech, ta podoba mi się najbardziej. Do połknięcia w jeden wieczór. Niesamowicie gra na uczuciach. Przy tym idealnie wpisuje się w klimat wakacji spędzanych w Polsce. Wsi dodaje poczekajkowego uroku, z miasta teleportuje nas na polanę pod gwieździstym niebem.

czwartek, 6 sierpnia 2015

Dwaj panowie- Jan Nowicki

     Miałam przyjemność osobiście posłuchać pana Nowickiego, o czym pisałam jakiś czas temu. Wtedy również, będąc pod ogromnym wrażeniem pisarza (tak!) postanowiłam, że przeczytam kolejną jego książkę, o której bardzo ciekawie opowiadał. Miało być o przyjaźni autora z Piotrem Skrzyneckim. Jest jednak znacznie więcej.
   "Dwaj panowie" to zbiór listów wymienianych między panami. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że pan Piotr (obydwaj przez całe życie zwracali się do siebie per pan. Z szacunku.) odpowiada z...Nieba. Panowie rozmawiają o tęsknocie, o tym, jak bez pana Piotra wygląda świat, a jak wygląda Niebo. Nie zdradzę jednak więcej! Trzeba to przeczytać samemu!
  Każdy w jakiś sposób, zazwyczaj niestety prędzej, czy później, spotyka się ze śmiercią kogoś bliskiego. Psychologowie mówią, że każdy, choćby nie wiem, jak się bronił, prędzej czy później musi przejść przez żałobę. Bynajmniej nie mają przy tym na myśli czarnej odzieży. Raczej rozpacz, krzyk, depresję, alkohol, czyli dno. Dno, od którego każdy osobiście musi się w takiej sytuacji odbić, by móc pogodzić się ze stratą, zbudować świat bez tej osoby i pójść dalej.
  Istnieją ludzie, którzy z pozoru idealnie radzą sobie ze śmiercią. Oni jednak zaczynają swoje pożegnanie później, dopiero, kiedy zdają sobie sprawę z tego, jak bardzo jest ono niezbędne. Niektórym potrzeba przy tym różnych pomocników. Alkoholu, psychologa lub...pisania.
   W przypadku Jana Nowickiego to ostatnie wyszło naprawdę idealnie. Autor zadał panu Piotrowi nie tylko fundamentalne, ale również te wynikające z ciekawskiej natury człowieka, pytania. Jak wygląda Niebo? Czy On w rzeczywistości ma długą, siwą brodę? Czy Tam się je? Czy się pali?
  Przy dużej dawce humoru w książce znalazło się miejsce na wspomnienie, nostalgię, szczyptę smutku. Idealnie opowiada o naprawdę trudnym temacie, który wychodząc spod pióra Nowickiego traci na patosie i melancholii, zyskuje natomiast klasę i...normalność.
  Do przeczytania w tej trudnej chwili. Dla fanów Jana Nowickiego-pisarza i aktora. Również dla tych, którzy cenią sobie dobrą, zabawną ale nie ordynarną dozę humoru. To z pewnością książka, do której się wraca.