Ludzie i zwierzęta- Antonina Żabińska

     Słyszeliście o filmie "Azyl"? Albo książce o tym samym tytule? Opowiadają one o kobiecie, żonie dyrektora Warszawskiego zoo, która w czasie wojny, razem z mężem, ukrywała w zoo Żydów. Pewnie jakiś hollywoodzki scenarzysta byłby w stanie wymyślić taką historię u nich, w Stanach. Jednak w Polsce...takie opowieści snuło życie. Tutaj życie Antoniny Żabińskiej, która absolutnie nie była postacią fikcyjną. Napisała nawet autobiografię, która to posłużyła później, jako baza do powstania "Azylu".
    "Ludzie i zwierzęta" to zbiór wspomnień, istotniejszych historii, życia Antoniny, jej rodziny i zwierząt z przerażająco realną wojną w tle.
   Czytając autobiografię miałam wrażenie, jakbym... słuchała opowieści mojej babci, Basi. Babcia, podobnie jak pani Żabińska jest z tego pokolenia, które swoje życie, rozwój osobisty, zawodowy, odłożyło na rzecz...przetrwania i pomocy innym. Wojna tak bardzo naznaczyła życie Żabińskich i zoo.
   To nie jest łzawa powieść, ale trudna historia napisana z oddaniem i klasą. Antonina Żabińska przekazuje czytelnikowi historię jednego, niesamowitego istnienia, z własną osobą w tle. To przede wszystkim świadectwo wojny i życia zoo, które tylko z pozoru w czasie wojny miało być skazane na klęskę.
   Wzrusza. Mnie za każdym razem, kiedy wojna odbijała się...na zwierzętach. Naturalnie, dramat ludzki jest głęboko przejmujący, ale rzadko zwraca się uwagę na to, co działo się ze wszystkim tym, co żywe. Tym bardziej w zoo, w centrum miasta.
   Ale i...daje nadzieje. I inspiruje. Do działania, do pochylenia głowy, nauki pokory. Mnie przede wszystkim jednak skłoniła do zastanowienia nad tym, że wojennych wspomnień będzie między nami...coraz mniej. Szkoda, bo tamte wydarzenia są nie tylko obrazem klęski i okrucieństwa, ale także heroizmu i postaw, o których moje pokolenie nawet w książkach już nie czyta...Szkoda. Piękna lektura.