Henri, dziennikarz, przechodzi przez most. Idzie na spotkanie w szkole swojego syna. Nagle zauważa tonącą dziewczynkę. Wskakuje do rzeki, ratuje ją, by za chwile...wpaść pod koła samochodu.
Sam jest inny niż jego rówieśnicy. W wieku kilkunastu lat jest członkiem Mensy. Poza tym, widzi świat inaczej niż my. Jest synestetą. Emocjom, cyfrom, nazwom przypisuje kolory.
Eddie dawno już zapomniała o wielkiej miłości, jaka połączyła ją i Henriego. Nie spodziewa się, że ten wpisał ją jako osobę, która powinna decydować o jego losach w razie ciężkiej choroby.
Losy tej trójki splatają się. Jest jeszcze Maddie. Dziewczynka, która po wypadku zapadła w śpiączkę.
Gdybym miała powiedzieć w jednym słowie, o czym jest ta książka, to o śpiączce. Ale zabrałabym jej wtedy niemal cały urok. Śpiączka jest tutaj tylko oknem, przez które bohaterowie przechodzą między przeszłością, a teraźniejszością, między wyborami, których kiedyś dokonali i ich alternatywami. To również historia wielopoziomowej i nieoczywistej miłości. Tej miedzy kobietą i mężczyzną, tej nastoletniej, równie trudnej i tej pomiędzy synem i ojcem.
Zawsze mam problem z książkami George, trudno mi napisać, o czym tak naprawdę są. Wielowątkowość. Jednak bardziej na płaszczyźnie uczuć i emocji bohaterów, niż akcji.
"Księga snów" wspaniale kołysze, wzrusza, sprawia, że próbujemy spojrzeć na własną rzeczywistość oczami Sama. To takie wyświechtane, ale ona naprawdę skłania do przemyśleń. I pięknie, chociaż nie koniecznie szczęśliwie się kończy. Żałuję, że mam ją już za sobą. Naprawdę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz