Ślady J.L. Wiśniewski- recenzja

 Czytałam niedawno wywiad z właścicielką pewnego bardzo wpływowego wydawnictwa. Zapytana o opowiadania, wymijająco odpowiedziała, że opowiadań czytelnik polski czytać nie chce. I ja tego, polskiego niechcącego czytelnika nie rozumiem. To jest zupełnie sprzeczne z ideą dzisiejszego społeczeństwa. Żyjemy szybko i wybieramy wszystko to, co szybko zaspokoi nasze potrzeby. Szybkie jedzenie, krótkie filmiki na youtube zamiast pełnowymiarowego filmu, autostrada zamiast bocznej drogi, winda zamiast schodów, wszystko byle szybciej. A krótkich opowiadań czytać nie lubimy...Nie wiem zresztą, kim jest ten anonimowy czytelnik, ja bowiem spotykam tylko tych, którzy opowiadania doceniają. Docenią również nowy zbiór opowiadań Wiśniewskiego.
   Ślady to zbiór króciutkich, trudnych opowiadań. Z pewnością nie należy do niego podchodzić jak do każdej innej książki, przez którą chcemy szybciutko przebrnąć i odłożyć na półkę. Opowiadaniami Wiśniewskiego powinno się delektować. Zatrzymać nad każdym z osobna. Tak, żeby żadne nie umknęło naszej wyobraźni. Wyobraźnię bowiem pobudzają one doskonale. Kupiłam je zaraz po premierze, nienasycona niedawno czytanym Grandem. Nie zawiodłam się. Czytając Ślady miałam wrażenie, że autor wpuścił mnie bardzo głęboko w swoje poglądy, w swoją rzeczywistość. Gdyby zastanowić się dłużej nad każdym opowiadaniem, można w nich znaleźć zakamuflowane opinie, historie, których doświadczył, albo usłyszał autor. Pointa każdego pozostawia doskonale, lekki niedosyt, apetyt na kolejne słowa, Wiśniewski pozwala na własną interpretację, na własne przemyślenia. Urywa opowieści w momencie idealnym, kończąc zazwyczaj mocnymi słowami.
  To, co być może nie zaskoczy jego wiernych czytelników, ale z pewnością warto zwrócić na to uwagę, to fakt, że w Śladach Wiśniewski ponownie wchodzi głęboko w kobiecą psychikę i...nie tylko psychikę. Szokującym może wydać się fakt, z jaką lekkością mężczyzna (!) opowiada o sprawach dla kobiet intymnych, tak intymnych, że nawet kobiety między sobą się nimi nie dzielą.
  Polecam przede wszystkim stałym czytelnikom Wiśniewskiego. Do pogłaskania okładki, powąchania jej wnętrza i...odłożenia na półkę. Odłóż ją na półkę po to, by w odpowiednim momencie sięgnąć po jedno, może dwa opowiadania. Wtedy, kiedy będziesz szukać inspiracji, w najtrudniejszym momencie, jesienią, w chwilach samotności. Ślady Cię zainspirują.