o pszenicznym śnie

   Wystarczyło na chwilę zapomnieć o lekach. Na chwilę pozwolić sobie na zupełną beztroskę i jest. Znowu. Jechałam autobusem od jednej małej wsi do kolejnej.Autobus był prawie pusty, miał takie wielkie szyby. Ze wszystkich stron zaglądały do środka ogromne  falujące plamy zboża. Morze złotego, takiego obfitego koloru. I nagle, nie wiem, czy przysnęłam, czy za bardzo się w nie zapatrzyłam, zaczęło mi się wydawać, że coraz mniej w nich złota, takiego złota odbijającego popołudniowe słońce. Coraz więcej za to szarości. Zaczynają się uginać pod swoim ciężarem, gotowe do zebrania.Takie smutne, żniwa zawsze zwiastowały koniec wakacji, koniec beztroski. Ale przecież...przecież to dopiero początek lipca.
-Idzie jesień-zawyrokowała znad mojego ramienia. Nie wiem, skąd się pojawiła. Może nadal mi się śniło. Nic się nie zmieniła. Obróciła moją twarz w swoją stronę, przysunęła się, jakby chciała mnie powąchać i szybko,jakby z obrzydzeniem puściła. I nagle wszystko wróciło. Całą sobą poczułam to co powiedziała. Że zaraz jesień. Nieubłaganie wszystko idzie w tym kierunku. I znowu wszystko na około spieszy, krzyczy, a ja zostałam. Z tyłu, powoli, zupełnie bez przekonania. Bo gdzie im tak do tej jesieni śpieszno, nie rozumiem. Nie mam siły na ten pościg. Może do tej pory ktoś trzymał mnie za rękę i dzięki temu jakoś ich doganiałam. Puścił, na pewno mnie puścił. Ale nie wiem, mogło mi się wydawać, mogło mi się tylko przyśnić.
  Wszyscy pobiegli, jak wystrzeleni z procy, dawno straciłam ich z pola widzenia. Tutaj z tyłu jest cicho. Spokojnie. Ale nikogo nie ma. Nikogo.