(nie)wielkanoc

  Wczoraj wieczorem umówiłam się z moim kotem. Żeby mnie dzisiaj nie budził. Nie za wcześnie. Żadna szósta, nie nie nie. Jest niedziela, jest święto i trzeba się wyspać. Poczyniłam wszystkie możliwe starania, które miały mnie uśpić na długie jeszcze godzinny poranne. Wypiłam i zażyłam wszystko, co z etykietą na sen. A potem bardzo długo z tym snem walczyłam. Liczyłam  światła w oknach na przeciwko, spacerowałam po balkonie, temperowałam ołówki na biurku, zastanawiałam się, co takiego zjem na jutrzejsze śniadanie. Owsiankę. Naturalnie, że owsiankę. Uświątecznię ją czymś tylko. Poddałam się po pewnym czasie, zasnęłam, odurzona melisą.
  Obudziłam się, zanim na dobre wzeszło słońce. Zegar wskazywał szóstą rano. Zamknęłam powieki i udałam, że to wcale się nie dzieje. Nie nie nie, wcale się jeszcze nie obudziłam. Śpij. Śpij proszę. Twarz zakryłam poduszką. Zwinęłam się jak najciaśniej, kolana pod brodę, owinęłam się własnymi rękami. Moje zupełnie nie ciche starania obudziły kota. Wyciągnęła grzbiet, zamruczała i wskoczyła na moje łóżko. Ocierała się o mnie i mruczała. Wymownie. Nic mnie nie interesuje twoja Wielkanoc. Chcę jeść. Już. Wstałam, zaprowadziła mnie do kuchni. Dostała resztkę wczorajszego kurczaka. A ja lampkę wina. Zamiast owsianki. Będzie odświętnie. Postaramy się, żeby nikt dzisiaj nie przypomniał nam o święcie. Nie włączymy radia, telewizora, internetu, niczego. Nikt się z tą informacją tutaj nie wedrze.
  Świętowanie nie jest dla nas. My mamy zwyczajną, bardzo nudną niedzielę bez mediów. Świętowanie jest dla rodzin. Dla wesołych gromadek. Par chociaż. Ale w skład pary nie może wchodzić kot.