wtorek, 1 kwietnia 2014

Gdzie jest teraz moja książka?

      To w zasadzie nie były nawet wakacje. Wakacje są chyba wtedy, kiedy z przyjemnością wybiera się kierunek, kolor bikini, wybiera z konta wszystkie oszczędności, a potem całe dnie kursuje pomiędzy plażą a hotelowym basenem. Nie miałam wtedy na to ochoty. Ale w domu wszystko przypominało mi o zbliżającej się katastrofie, klęsce samotności, klęsce rozstania. Z trudem wtaszczyłam jedną tylko walizkę do pociągu. Trasę do Gdyni przespałam, z Gdyni nad Zatokę oglądałam każdy przystanek, żeby nie przegapić swojego. Wysiadłam za wcześnie. I to nie była dobra wróżba. Kobieta, która dała mi klucz do pokoju była wyraźnie uradowana moim przyjazdem, sezon się kończył, byłam jej jedynym gościem. Opowiadała co powinnam zobaczyć, gdzie się wybrać, że powinnam uważać i nie spacerować wieczorami sama, bo niedawno porwali o taką właśnie, ładną młodą panienkę. Całkiem niedawno.
  Nie miałam ochoty na spacerowanie. Na zwiedzanie i leżenia na plaży tym bardziej. Najchętniej cały pobyt przeleżałabym w łóżku. Ale pościel nie była przyjemna, cały czas myślałam o tych, którzy spali pod nią przede mną i to kazało mi ją natychmiast odkładać.
  Przy samej plaży stał wielki żółty namiot, w którym sprzedawano książki. Mocno przecenione, nie bestsellery, ale to, czego nie udało im się wyprzedać przez cały lipiec i połowę sierpnia. Wybrałam zbiór opowiadań polskich autorów.
  Nie płakałam, nie rozpaczałam, nie próbowałam też dzwonić i naprawiać. Na wakacjach mimo wszystko, człowiek myśli bardziej optymistycznie. W głowie ciągle miałam myśl, że kiedy wrócę, wszystko będzie po staremu. Chciałam nawet, jak gdyby nigdy nic, napisać mu kartkę. Miłą jakąś, z zachodzącym słońcem.
  Z braku zajęcia zaczęłam notować swoje myśli na marginesach kupionych wcześniej opowiadań. Czytałam i w każdym zdaniu odnajdywałam wspomnienia, nadzieje na poskładanie, jego słowa, albo opisy, które wtedy idealnie mi do niego pasowały. Bezwiednie sprowadziłam swoje notatki do formy listu. Bardzo długiego listu. Nie wystarczyło mi bowiem miejsca na marginesach i zaczęłam doklejać karteczki. Całe tuziny karteczek. Na których udowadniałam, jak bardzo bohaterka opowiadania podobna jest do mnie. Albo jak bardzo tęsknota opisana na tej stronie przypomina mi moją własną. Zapomniałam dawno o tym, że nie chcę leżeć na plaży, albo spać w cudzej pościeli. W nocy na kilka godzin wsadzałam książkę pod poduszkę, w dzień wysypywałam piasek spomiędzy stron.
  Wakacji nie wystarczyło do końca książki. Spóźniłam się na pociąg do Gdyni. W Sopocie wsiadłam do nie tego pociągu. Przedział był zatłoczony. Zachodziło słońce, obok mnie jakaś dziewczyna zasnęła w objęciach swojego chłopaka. Tandeta, pomyślałam i od razu dopisałam do ostatnich kartek książki.
   Dostał ją ode mnie tego samego wieczora. Było chłodno i jasno. Wiedziałam, że więcej się nie spotkamy i że to ostatnia rzecz, jaką ode mnie dostanie. Napisał mi później, że czytał po drodze. Czytał idąc. A ja pomyślałam, że nigdy nie przeczytał jej do końca.
   Wczoraj przypadkiem wpadłam na jedno z opowiadań, które się w niej pojawiło. Dziwne. Po tylu latach, tak bardzo dziwne. Nie mogłam zasnąć. Cały czas zastanawiałam się, jak szybko jego żona wyrzuciła tę książkę.

3 komentarze:

  1. Czemu takie historie zostają w nas? Głęboko... Jakby nie mogły odejść, gdy uciekamy od nich... Kiedy jasno dajemy do zrozumienia, że lepiej byłoby nie pamiętać.
    A gdy wracają... właśnie... spędzają sen z powiek, zupełnie irracjonalnie. Przecież to było, już się tego nie czuje... a jednak. A jednak wracają.
    Ale może nie ma w tym nic złego. W przeszłych uczuciach, w umarłych miłościach. Czemu boimy się o nich wspominać? Dlatego, że obawiamy się, iż ktoś nas posądzi o ciągły stan miłości do tamtej osoby, do tamtego czasu? A może sami boimy się, że na nowo coś się w nas rozbudzi... Choć to niemożliwe.

    To, że wspaniale napisane, nie muszę chyba podkreślać. Ale tak jest.
    To, że Cię rozumiem, a szczególnie to ostatnie zdanie, chyba nie jest ważne...


    Pozdrawiam ciepło!
    Ewa

    OdpowiedzUsuń
  2. Czyżby fanka Wiśniewskiego? ;)

    OdpowiedzUsuń