Przed premierą:Czar Chanel- Coco Chanel, Paul Morand, ilustracje Karl Lagerfeld

Powiedzieć o Coco ikona to za mało. W rzeczywistości nazywała się Coco Bonheur Chanel, bonheur oznacza szczęście. Znacznie bardziej pasowałoby jej jednak Coco la Revolution Chanel. Gwiazda, którą, jak sama twierdziła, nigdy nie chciała zostać, a której blask widzimy doskonale po dziś dzień.
  "Czar Chanel" to krótka i niestety, bardzo wybiórcza opowieść o życiu kobiety, która zmieniła świat mody...nieodwracalnie. Historię spisał Paul Morand, ubarwił swoimi ilustracjami Karl Lagerfeld, który od lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku zawiaduje spuścizną Chanel.
  Czytałam jakiś czas temu inną biografię Coco, czytałam o jej geniuszu, o tym, jak możemy się nią inspirować w dzisiejszych czasach, a nawet jak zdobyć prawdziwy, zaprojektowany przez samą Chanel, a nie jej następców żakiet. Nigdy natomiast nie czytałam jej własnych słów.
  Coco uchodziła za osobę ekscentryczną, choć sama w ogóle tak o sobie nie myślała. Czuła się bardziej rzemieślnikiem niż artystką. W jej biografii jest wiele aspektów, które sama ona albo pomijała, albo ubarwiała. Tak również jest i tutaj. Tylko...czy to ma jakiekolwiek znacznie dzisiaj? Myślę, że nie. Doskonale natomiast poznać Chanel taką, jaką widziała ona samą siebie. I nie tylko siebie, ale cały ówczesny artystyczny świat.
  Co do ilustracji, nadały książce coś...ekskluzywnego. To trochę tak, jakby Karl wziął właśnie mój egzemplarz książki i podczas lektury rysował w przypływie natchnienia, na marginesach małe portrety wielkich postaci. Trudno oprzeć się pokusie by po raz kolejny przesunąć palcem po zarysowanej stronie tylko po to, by sprawdzić czy nie rozmaże się na niej węgiel...
  "Czar Chanel" to spacer po starym Paryżu, opowieść o wielkich ludziach, których wtedy można było spotkać na ulicach Miasta Świateł. To cafe au lait wypita na rogu rue du Cambon z Coco Chanel przy naszym stoliku.

Najszczęśliwsza dziewczyna na świecie- Jessica Knoll

   To pierwsza od dawna książka, która zupełnie nie zachęciła mnie okładką. Zazwyczaj bowiem daję się złapać na marketingowy chwyt okładkowy. Ta natomiast zupełnie do mnie nie trafiła, nie przyciągnęła, a co najważniejsze, w żaden sposób nie oddała treści.
  Główna bohaterka, Ani (TifAni), żyje życiem, które my nazywamy chyba american dream. Ma narzeczonego, dobrą pracę, pieniądze, planuje ślub jak z bajki. Jest jednak coś, co jej w tym przeszkadza. Przeszłość. Zdarzenia ze średniej szkoły, traumatyczne wydarzenia, które Ani zostawiła za sobą tylko pozornie.
  Wydawca porównuje "Najszczęśliwszą..." do "Dziewczyny z pociągu" albo "Zaginionej dziewczyny". Nie! Zupełnie nie. Historia jest totalnie inna, tutaj nie chodzi o to, co ma się wydarzyć, ale o to, co już było.
  To, co sprawia, że ta książka jest aż tak genialna, to przede wszystkim główna bohaterka, jej postawa wobec świata, jej szczerość i...język. Ani jest depresyjna, tragiczna ale w tym samym czasie bardzo...bezwzględna. To, w jaki sposób kalkuluje rzeczywistość...jak z zimną krwią się jej przygląda, sprawdza, czy aby jej się to opłaca. Naturalnie, usprawiedliwia ją jej przeszłość, ale! Czytelnik nie poznaje jej od razu, wszystko rozwija się powoli. I jeżeli wydaje Wam się, że pierwsza tragedia Ani będzie tą najważniejszą...
  Po tej książce ma się kaca. Takiego czytelniczego. Trudno bowiem znaleźć coś, co wciągnęłoby w równym stopniu. Naprawdę...mocna, dobra lektura. To jedna z tych książek, które zostają z czytelnikiem na długo, które wwiercają się w Twoje życie i nie chcą z niego wyjść przez bardzo bardzo długi czas.

Helenka 9.04.16

Wiecie, kiedy praca fotografa ma prawdziwy sens? Wtedy, kiedy ktoś tak maleńki cieszy się do obiektywu, doskonale bawi się podczas robienia zdjęć. Kiedy gotowy materiał cieszy i wzrusza rodziców. I przede wszystkim kiedy pomyślę o dorosłej Helenie, która spojrzy na te słodkie zdjęcia i pomyśli, że sama chciałaby sfotografować w ten sposób swoją córkę.