o pisaniu pisanie

   Wzięłam do ręki kartkę i długopis (tak naprawdę wzięłam laptopa, ale to zupełnie nie brzmi, zostanę więc przy pewnej literackiej fikcji) i napisałam pierwsze zdanie. Wcześniej przeczytałam wywiad z jakąś bardzo bestsellerową panią, która mówiła, że pierwsze zdanie jest najważniejsze. Jak będzie do bani, całość nic już nie zmieni. Długo się nad tym pierwszym zdaniem zastanawiałam, więc wyszło długie. Jednak nie, wyszło całkiem krótkie. I idzie mniej więcej tak:
    

T. siedziała na kuchennym blacie, z kolanami tuż pod brodą i wzrokiem wbitym w podłogę.  

Dalej wcale nie było łatwiej. Z okazji święta uczelni, dzień dzisiejszy był dniem wolnym. Wszystko, co musiałam, zrobiłam już wcześniej. Pozamiatałam pustynię i w ogóle. Nie pomogło. Fejsbuk był dzisiaj nadzwyczaj interesujący. Zanim w ogóle padło pierwsze zdanie, postanowiłam zrobić pewne notatki.
Dużo notatek. Wyszło mi ich dwie strony, bo chwilę później stwierdziłam, że jak już zacznę, to samo się napisze. Nie napisało. I nie pisze. Stoi w miejscu, na stronie drugiej i kończy się zdaniem 

Przyglądała się jego śpiącej sylwetce, temu, jak jego ciało z każdym oddechem unosi się i z lekkim świstem opada z powrotem na poduszki. 

Które to zresztą zdanie zupełnie nie odzwierciedla treści tych dwóch stron. Ów on jest kompletnie nic nieznaczącym elementem. I ja teraz nie wiem. Nie można przechodzić kryzysu już na drugiej stronie. A skoro się go przechodzi, to chyba się zwyczajnie napisać niczego nie umie. 

Co jeszcze dziwniejsze, przez cały ten czas zastanawiałam się, co by tu napisać na blogu o tym, jak nie mogę nic napisać. Może ja jestem stworzona do pisania zupełnie nie bestsellerowego bloga? 

Wniosek jest jeden. Jestem zdruzgotana.